Biologia AR Szczecin

Dzeękuje bardzo ale to mam najgorsza to ta filtracja bo nawet w jurze nie moge tego znależć

Super

Pyt. 3. Hydromorficzne cechy aparatów szparkowych hydrofitów.

Czy to o to chodzi??  :


Obie strony liścia roślin zanurzonych mają jednakową budowę, w przeciwieństwie do grzbietobrzusznie spłaszczonych liści pływających. W odróżnieniu od roślin lądowych u hydrofitów miękisz asymilacyjny nie jest różnicowany na palisadowy i gąbczasty – a występuje wyłącznie ten drugi (Bernatowicz i Wolny, 1974). Jest to związane z wypełnieniem przestrzeni
komórkowych licznymi kanałami powietrznymi umożliwiającymi np. zawieszenie w wodzie. U gatunków z liśćmi wynurzonymi, jak również w przypadku liści pływających występują oba typy miękiszu, wyłącznie gąbczasty charakteryzuje części zanurzone. Tkanka mechaniczna liści jest bardzo słabo rozwinięta w stosunku do roślin lądowych i ogranicza się do środkowej części liścia. Dodatkowo liście pływające charakteryzują hydatody, nazywane czasem szparkami wodnymi. Mają one odmienna budowę od aparatów szparkowych, przede wszystkim są większe a sąsiadujące z nimi cienkościenne komórki zawierają małe ilości chlorofilu (Bernatowicz i Wolny, 1974). Podstawową rolą hydatod jest utrzymanie turgoru w tkankach oraz wydalanie wody z wytworzeniem siły ssącej, która wraz z parciem korzeniowym przyczynia się do przewodzenia soku ksylemowego w asymilujące partie rośliny (w tym wypadku liście) (Bernatowicz i Wolny, 1974).

Hydatody to twory wydzielające sok ksylemowy przez rodzaj zmodyfikowanych szparek (tzw. „szparek wodnych”) w wyniku parcia korzeniowego (gutacji)(Hejnowicz 2002). Sok ksylemowy doprowadzany jest przez ksylem, który został wcześniej załadowany z plazmolemy komórek endodermy korzenia albo z komórek miękiszowych znajdujących się po wewnętrznej stronie tej endodermy. Szparki wodne mogą posiadać pory różniące się wielkością od otwartych porów normalnych szparek (mogą być zarówno większe jak i mniejsze). Rozmiary poru szparki wodnej są odwrotnie skorelowane z liczbą szparek przypadających na jedną hydatodę (Hejnowicz 2002). Rozmiary te mogą być kontrolowane w zależności od dostępności wody – przy niskiej wilgotności powietrza mogą być nawet zamykane, choć proces ten jest znacznie wolniejszy niż w przypadku zwykłych szparek. Hydatody posiadają swój miękisz (epitem), czyli miękisz znajdujący się między szparkami wodnymi, różniący się od miękiszu w innych częściach
rośliny.

Ostatnio edytowany przez annoula (2007-06-16 23:18:29)

skąd Ty wziełaś to pytanie ???
Pyt. 3. Hydromorficzne cechy aparatów szparkowych hydrofitów.
??

Hej. a mogłabys je na forum wrzucić??
Bo się chyba róznią od tych co już są zamieszczone.

znaczy się to są tylko zagadnienia, jakie dostali oni! To nie są pytania z egzaminu!!

Wioslarki
Większość wioślarek to filtratory - odcedzają zawiesinę z wody przy pomocy aparatu filtracyjnego o dość złożonej budowie. W ten sposób odżywiają się przedstawiciele rodzin m.in. Daphnidae i Bosminidae. Na tułowiu posiadają od 4 do 6 par odnóży, których główną funkcją jest właśnie zdobywanie pokarmu. Na brzusznej stronie znajduje się szczelina utworzona przez dwudzielny pancerz. W jej wnętrzu poruszają się odnóża tułowiowe, których ruchy powodują przesuwanie się wody ku tyłowi ciała; mogą one uderzać z częstotliwością do 500 razy na minutę. Woda, przechodząc przez złożony system włosków znajdujących się na tych odnóżach, pozbawiana jest zbyt dużych cząstek, ponieważ są one odrzucane na tym etapie. Następnie woda pchana jest na „sita" utworzone z włosków znajdujących się na wewnętrznej powierzchni odnóży. U wioślarek oczka tego „sita" zwykle mają wielkość 1-2 mikrometrów. Pokarm, który się tam zbiera, jest następnie formowany w podłużne pakiety i kierowany w stronę otworu gębowego.
Wioślarki wyławiają w ten sposób glony planktonowe, zatem ich rola w oczyszczaniu wód z zawiesiny jest ogromna. Wykazano przy tym dużą specjalizację pokarmową - niektóre taksony dżywiają się konkretnymi gatunkami glonów planktonowych.